ทูตสวรรค์ลาบราดอร์

ในปี 2019 แค็พ แดชวูดกับเชลา คู่หูพันธุ์ลาบราดอร์สีดำ (“เช” เพื่อระลึกถึงสุนัขลาบราดอร์ที่ตายไปแล้ว “ลา” คือคำย่อที่เขาใช้แทน “ทูตสวรรค์ลาบราดอร์”) ประสบความสำเร็จที่น่าจดจำในการพิชิตยอดเขาในแต่ละวันติดต่อกันเป็นเวลา 365 วัน

แดชวูดเล่าเรื่องที่น่าสะเทือนใจ เขาออกจากบ้านตอนอายุ 16 ปีโดยอธิบายง่ายๆว่า “ชีวิตครอบครัวเลวร้าย” แต่บาดแผลในอดีตเหล่านี้ทำให้เขามองหาการเยียวยาจากสิ่งอื่น เขาอธิบายว่า “คุณรู้ใช่ไหมว่าบางครั้งที่คุณผิดหวังกับผู้คน คุณจะหันไปหาสิ่งอื่นแทน” สำหรับแดชวูด การปีนเขาและความรักที่ไม่มีเงื่อนไขของคู่หูลาบราดอร์สีดำได้กลายเป็นส่วนสำคัญของ “สิ่งอื่น” ที่ว่านั้น

สำหรับพวกเราหลายคนเช่นตัวฉัน สาเหตุสำคัญที่ทำให้เรารักสัตว์เลี้ยงอย่างลึกซึ้งเกิดจากความรักอันอ่อนหวานและไม่มีเงื่อนไข ที่พวกมันถ่ายทอดออกมาซึ่งเป็นความรักที่หาได้ยาก แต่ฉันชอบคิดว่าความรักที่พวกมันมอบให้อย่างง่ายดาย ชี้ให้เห็นถึงความเป็นจริงที่ยิ่งใหญ่และลึกซึ้งกว่าความล้มเหลวของผู้อื่น นั่นคือความรักอันมั่นคงและไร้ขอบเขตของพระเจ้าที่ค้ำจุนจักรวาล

ในสดุดี 143 เช่นเดียวกับคำอธิษฐานมากมายของดาวิด มีเพียงความเชื่อของท่านใน “ความรักมั่นคง” (ข้อ 12) อันไม่สั่นคลอน ที่ทำให้ท่านมีความหวังในเวลาที่รู้สึกเดียวดายที่สุด แต่ช่วงชีวิตที่ท่านเดินกับพระเจ้ามอบกำลังที่เพียงพอให้ท่านวางใจว่าในเวลาเช้าจะ “ได้ยินถึงความรักมั่นคงของพระองค์” (ข้อ 8)

เป็นความหวังที่เพียงพอที่จะทำให้ไว้วางใจได้อีกครั้งและยอมให้พระเจ้าทรงนำในเส้นทางที่ไม่รู้จัก (ข้อ 8)

พูด วางใจ รู้สึก

“ห้ามพูด ห้ามวางใจ ห้ามรู้สึก เป็นกฎที่เราใช้ดำเนินชีวิต” เฟรดเดอริค บุชเนอร์กล่าวไว้ในบันทึกอันทรงพลังที่ชื่อว่า บอกความลับ “และวิบัติจงเกิดแก่ผู้ที่แหกกฎ” บุชเนอร์กำลังอธิบายประสบการณ์ที่เขาเรียกว่า “กฎที่ไม่ได้บัญญัติของครอบครัวที่เสียสมดุล” ในครอบครัวของเขา “กฎ” นั้นแปลว่าบุชเนอร์ไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงหรือเศร้าโศกในการฆ่าตัวตายของพ่อ ซึ่งทำให้เขาไม่เหลือใครที่จะวางใจให้พูดถึงความเจ็บปวดของเขา

คุณเคยมีประสบการณ์แบบนี้ไหม พวกเราหลายคนโดยทางใดทางหนึ่งเคยเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตอยู่กับความรักจอมปลอม ที่เรียกร้องให้เราไม่พูดถึงสิ่งที่ทำร้ายเราอย่างตรงไปตรงมาหรือเก็บเงียบเอาไว้ “ความรัก” เช่นนั้นถูกควบคุมโดยความกลัว และเป็นรูปแบบหนึ่งของการตกเป็นทาส

เราไม่อาจลืมได้ว่าความรักที่พระเยซูทรงเชื้อเชิญให้เรารับนั้น แตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากความรักที่มีข้อแม้ที่เราพบเจอเสมอ ซึ่งเป็นความรักที่เรามักกลัวว่าจะสูญเสียมันไป ตามที่เปาโลอธิบายว่า โดยความรักของพระคริสต์นั้นจะทำให้เราสามารถเข้าใจได้ในที่สุดว่า การไม่ต้องมีชีวิตอยู่ในความกลัวนั้นหมายถึงอะไร (รม.8:15) และเริ่มเข้าใจถึงเสรีภาพอย่างมีศักดิ์ศรี (ข้อ 21) สิ่งนี้จะเป็นไปได้เมื่อเรารู้ว่าเราอยู่ในความรักที่ลึกซึ้ง แท้จริงและไม่มีข้อแม้ เรามีเสรีภาพที่จะพูด วางใจ และรู้สึกได้อีกครั้ง เพื่อจะเรียนรู้ถึงความหมายของการมีชีวิตโดยปราศจากความกลัว

โรงแรมโคโรนา

โรงแรมแดนในเยรูซาเล็มเป็นที่รู้จักด้วยชื่อใหม่ในปี 2020 ว่า “โรงแรมโคโรนา” รัฐบาลจัดสรรโรงแรมให้ผู้ป่วยที่กำลังพักฟื้นจากโควิด 19 และโรงแรมกลายเป็นที่รู้จักว่าเป็นสถานที่แห่งมีสุขและความเอกภาพที่หาได้ยากในช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ เพราะผู้เข้าพักต่างมีเชื้อไวรัส พวกเขาจึงมีอิสระที่จะให้ร้องเพลง เต้นรำและหัวเราะด้วยกัน และพวกเขาก็ทำ! ในประเทศที่มีความตึงเครียดระหว่างกลุ่มการเมืองและศาสนาที่แตกต่างกัน วิกฤตที่มีร่วมกันได้สร้างพื้นที่ให้คนได้เรียนรู้ที่จะมองกันในฐานะเพื่อนมนุษย์ และกระทั่งกลายมาเป็นเพื่อนกัน

เป็นเรื่องปกติตามธรรมชาติที่เราจะถูกดึงดูดเข้าหาคนที่เราเห็นว่าคล้ายกับเรา คนที่เราคิดว่ามีประสบการณ์และมุมมองคล้ายกัน แต่ดังที่อัครทูตเปาโลมักย้ำเตือนว่า ข่าวประเสริฐท้าทายต่อกำแพงระหว่างมนุษย์ที่เราเห็นว่าเป็นเรื่อง “ปกติ” (2 คร.5:15) โดยการมองผ่านเลนส์แห่งข่าวประเสริฐ เราได้เห็นภาพรวมที่ใหญ่เกินกว่าความแตกต่างของเรา คือการได้แบ่งปันความเจ็บปวด และการมีความโหยหาและความต้องการร่วมกันที่จะได้รับการรักษาโดยความรักของพระเจ้า

ถ้าเราเชื่อว่า “ผู้หนึ่งได้ตายเพื่อคนทั้งปวง” เราก็ไม่อาจพึงพอใจกับการตัดสินผู้อื่นแบบผิวเผินได้อีก แต่ในทางกลับกัน “ความรักของพระคริสต์ได้ครอบครองเราอยู่” (ข้อ 14) เพื่อเราจะแบ่งปันความรักและพันธกิจของพระองค์กับผู้ที่พระเจ้าทรงรักมากเกินกว่าที่เราจะจินตนาการได้ นั่นก็คือ เราทุกคน

รักที่ปราศจากความกลัว

ภาพบางภาพนั้นทรงพลังมากจนเราไม่สามารถลืมได้ นั่นเป็นประสบการณ์ของฉันเมื่อได้ชมภาพถ่ายที่มีชื่อเสียงของเจ้าหญิงไดอาน่าแห่งเวลส์ผู้ล่วงลับ ในแวบแรกภาพดูธรรมดา เจ้าหญิงจับมือกับชายที่ไม่ทราบชื่อ พร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่น แต่เรื่องราวของภาพนั้นทำให้มันโดดเด่น

ในวันที่ 19 เมษายน 1987 เจ้าหญิงไดอาน่าเสด็จเยี่ยมโรงพยาบาลลอนดอนมิดเดิ้ลเซ็กส์ เป็นช่วงที่อังกฤษถูกปกคลุมด้วยความกลัวจากการระบาดของโรคเอดส์ การไม่รู้ว่าโรคซึ่งคร่าชีวิตคนในเวลาอันรวดเร็วนี้แพร่ระบาดอย่างไร ทำให้ผู้คนในขณะนั้นปฏิบัติต่อผู้ติดเชื้อเอดส์เหมือนเป็นพวกน่ารังเกียจในสังคม

จึงเป็นเรื่องน่าตกตะลึงเมื่อวันนั้นไดอาน่าจับมือกับผู้ป่วยโรคเอดส์โดยไม่สวมถุงมือพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน ภาพแห่งความอาทรและเมตตานี้ ได้เปลี่ยนให้โลกปฏิบัติต่อเหยื่อของโรคนี้ด้วยความเมตตาและเห็นอกเห็นใจเช่นเดียวกัน

ภาพนี้เตือนถึงบางสิ่งที่ฉันมักจะหลงลืม นั่นคือการเต็มใจแบ่งปันความรักของพระเยซูกับผู้อื่นด้วยใจกว้างขวางนั้นเป็นสิ่งคุ้มค่า ยอห์นเตือนผู้เชื่อในยุคแรกว่า การปล่อยให้ความรักเหี่ยวเฉาหรือเก็บซ่อนไว้ ภายใต้ความกลัวนั้นคือการมีชีวิตอยู่ “ในความตาย” (1 ยน.3:14) และการรักด้วยความเต็มใจและปราศ-จากความกลัว โดยรับการเติมเต็มและเสริมกำลังจากพระวิญญาณผู้ประทานความรัก นั่นก็คือการได้มีชีวิตที่เป็นขึ้นใหม่อย่างครบบริบูรณ์ (ข้อ 14, 16)

หนทางแห่งการฟื้นฟูของพระเจ้า

“จากนี้ไป” คือหนึ่งในเพลงประทับใจที่สุดจากละครเพลง โชว์แมนบันลือโลก ตัวเอกร้องเพลงนี้เมื่อตระหนักอย่างเจ็บปวดว่าได้ทำร้ายครอบครัวและเพื่อนๆ เพลงนี้เป็นการเฉลิมฉลองความยินดีที่ได้กลับบ้านและพบว่าสิ่งที่เรามีอยู่นั้นมากเกินพอแล้ว

พระธรรมโฮเชยาสรุปคล้ายๆกัน ถึงความยินดีและสำนึกในพระคุณต่อการที่พระเจ้าทรงให้ผู้ที่กลับมาหาพระองค์กลับสู่สภาพดี แต่ส่วนใหญ่ของพระธรรมจะเปรียบเทียบความสัมพันธ์ระหว่างพระเจ้าและประชากรของพระองค์กับความสัมพันธ์ของคู่สมรสที่ไม่สัตย์ซื่อ และคร่ำครวญถึงความล้มเหลวของอิสราเอลในการรักและดำเนินชีวิตเพื่อพระองค์

แต่ในบทที่ 14 โฮเชยากล่าวถึงพระสัญญาแห่งความรัก พระคุณ และการฟื้นฟูที่ไม่สิ้นสุดของพระเจ้า ต่อผู้ที่กลับมาหาพระองค์ด้วยใจแตกสลายเพราะพวกเขาละทิ้งพระองค์ (ข้อ 1-3) พระเจ้าทรงสัญญาว่า “เราจะช่วยรักษาเขาให้หายจากการกลับสัตย์ของเขา เราจะรักเขาทั้งหลายด้วยเต็มใจ” (ข้อ 4) สิ่งที่เสียหายเกินเยียวยา จะกลับสู่สภาพดีและสมบูรณ์อีกครั้ง พระคุณพระเจ้าซึ่งเป็นเหมือนน้ำค้างจะทำให้ประชากรของพระองค์ “เบิกบานอย่างดอกพลับพลึง” และ “เจริญขึ้นเหมือนอุทยาน” (ข้อ 5-7)

เมื่อเราทำร้ายผู้อื่นหรือรับเอาสิ่งดีในชีวิตจากพระเจ้าโดยไม่สำนึก เรามักคิดว่าได้ทำลายสิ่งดีที่พระเจ้าประทานให้ไปตลอดกาล แต่ถ้าเราถ่อมใจกลับมาหาพระองค์ เราจะพบว่าความรักของพระองค์ยังคงเอื้อมมาโอบกอดและฟื้นฟูเราอยู่เสมอ

การปกป้องของพระเจ้า

เข็ม นม เห็ด ลิฟท์ ภาพการเกิด ผึ้ง และผึ้งในเครื่องปั่น นี่เป็นเพียงบางส่วนของโรคหวาดวิตกของเอเดรียน มั้งค์ ผู้เป็นนักสืบและตัวละครหลักของรายการโทรทัศน์ที่ชื่อว่า มั้งค์ แต่เมื่อเขาและคู่ปรับตลอดกาลของเขาฮาร์โรลด์ เครนชอว์ ถูกขังอยู่ในกระโปรงหลังรถด้วยกัน มั้งค์สามารถเอาชนะความกลัวของเขาอย่างน้อยหนึ่งอย่าง นั่นคือความกลัวที่แคบ

ขณะที่มั้งค์และฮาร์โรลด์กำลังหวาดกลัว ในทันใดมีการสำแดงบางอย่างขัดจังหวะความกลัวของมั้งค์ “ผมคิดว่าเรากำลังมองสิ่งนี้ผิดไป” มั้งค์บอกฮาร์โรลด์ “กระโปรงรถ ผนังรอบตัวเรา...มันไม่ได้กำลังปิดทับเรา...แต่จริงๆแล้วมันกำลังปกป้องเราอยู่ พวกมันกำลังกันเราจากสิ่งเลวร้าย...เชื้อโรค งู และหีบเพลงปาก” ฮาร์โรลด์ตาเบิกกว้างด้วยความเข้าใจสิ่งที่เขาพูด และกระซิบกลับด้วยความอัศจรรย์ใจว่า “กระโปรงรถเป็นเพื่อนของเรา”

ในสดุดีบทที่ 63 ดูเหมือนว่าดาวิดได้รับการสำแดงที่คล้ายคลึงกัน แม้จะอยู่ใน “ดินแดนที่แห้งและอ่อนโหย ที่ที่ไม่มีน้ำ” เมื่อดาวิดระลึกถึงฤทธานุภาพ พระสิริ และความรักของพระเจ้า (ข้อ 1-3) ทะเลทรายก็ได้กลายเป็นสถานที่แห่งการดูแลและปกป้องของพระเจ้า ดังเช่นลูกนกที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ปีกของแม่ ดาวิดพบว่าเมื่อท่านยึดมั่นในพระเจ้า แม้ในที่กันดารท่านสามารถเฉลิมฉลองอย่าง “อิ่มหนำดังกินเนื้ออย่างดีและไขมัน” (ข้อ 5) และพบการเลี้ยงดูและเสริมกำลังในความรักที่ “ดีกว่าชีวิต” (ข้อ 3)

คำพูดที่เหมาะสม

ในปีที่ผ่านมา นักเขียนจำนวนหนึ่งได้ขอให้ผู้เชื่อช่วยกันพิจารณา “คำศัพท์” เกี่ยวกับความเชื่อของเราใหม่ ตัวอย่างเช่น นักเขียนคนหนึ่งเน้นว่าแม้แต่คำแห่งความเชื่อที่มีความหมายลึกซึ้งในทางศาสนศาสตร์ก็อาจไม่สร้างผลกระทบอีกต่อไป เมื่อเราใช้คำนั้นบ่อยจนเคยชินและหลงลืมแก่นแท้ของพระกิตติคุณและการที่เราต้องการพระเจ้าไป เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาแนะนำว่า เราอาจจะต้อง “เริ่มต้น” เรียนภาษาแห่งความเชื่อกันใหม่ และวางสมมติฐานต่างๆลงจนกว่าเราจะเข้าใจถึงข่าวประเสริฐจริงๆเป็นครั้งแรก

คำเชิญชวนให้เรียนรู้ที่จะ “พูดเรื่องพระเจ้าจากจุดเริ่มต้น” ทำให้ฉันนึกถึงเปาโล ผู้อุทิศชีวิตโดยการ “ยอมเป็นคนทุกชนิดต่อคนทั้งปวง... เพราะเห็นแก่ข่าวประเสริฐ” (1 คร.9:22-23) ท่านไม่เคยคิดว่าตนเองรู้ดีที่สุดว่าจะสื่อสารสิ่งที่พระเยซูทำอย่างไร แต่พึ่งพาการอธิษฐานอย่างสม่ำเสมอและวิงวอนให้เพื่อนร่วมความเชื่ออธิษฐานเผื่อ เพื่อให้ท่านมี “คำพูด” (อฟ.6:19) สำหรับแบ่งปันข่าวประเสริฐ

เปาโลยังรู้ถึงความจำเป็นที่ผู้เชื่อในพระคริสต์แต่ละคนจะต้องถ่อมตัวลงและเปิดใจรับว่าพวกเขาจำเป็นต้องหยั่งรากลึกในความรักของพระองค์ในแต่ละวัน (3:16-17) เมื่อเราหยั่งรากลึกลงไปในความรักของพระเจ้าแล้ว เราจึงจะยิ่งตระหนักถึงการพึ่งพาพระคุณของพระองค์มากขึ้นในแต่ละวัน จนเราสามารถหาคำพูดที่เหมาะสมเพื่อแบ่งปันข่าวประเสริฐอันน่ามหัศจรรย์ถึงสิ่งที่พระองค์ทรงกระทำเพื่อเราได้

เลวร้ายที่สุด

“หน้าตาเธอใช้ได้ แต่ไม่สวยพอจะมัดใจฉัน” ประโยคนี้เป็นคำพูดของนายดาร์ซี่ในนวนิยายเรื่องสาวทรงเสน่ห์ของเจน ออสติน ซึ่งทำให้ฉันไม่เคยลืมนิยายเรื่องนี้และผลกระทบที่เกิดกับฉันเลย เพราะหลังจากอ่านประโยคนั้นแล้ว ฉันตัดสินใจว่าจะไม่มีวันชอบนายดาร์ซี่

แต่ฉันคิดผิด ฉันก็เหมือนกับตัวละครของออสตินที่ชื่อ อลิซาเบธ เบนเนท ที่ค่อยๆเปลี่ยนความคิดอย่างไม่เต็มใจนัก ฉันเหมือนกับเธอที่ไม่ยอมทำความรู้จักกับอุปนิสัยโดยรวมของดาร์ซี่ ฉันฝังใจกับความรู้สึกที่มีต่อการกระทำแย่ๆ ของเขาเพียงครั้งเดียว หลังจากอ่านเรื่องนี้จบ ฉันสงสัยว่าตัวเองเคยเข้าใจใครผิดแบบนั้นบ้างในชีวิตจริง มิตรภาพใดบ้างที่ฉันเสียไปเพียงเพราะไม่ยอมทิ้งอคติเพียงชั่ววูบ

หัวใจของความเชื่อในพระเยซูคือการได้มีประสบการณ์ว่าองค์พระผู้ช่วยให้รอดทรงมองเห็น รัก และโอบกอดเราแม้เมื่อเราทำสิ่งเลวร้ายที่สุด (รม.5:8; 1 ยน.4:19) เป็นความอัศจรรย์ที่ได้รู้ว่าเราสามารถยอมจำนนตัวเก่าของเราที่ผิดบาปเพื่อเป็นคนใหม่ในพระคริสต์ (อฟ.4:23-24) เป็นความชื่นชมยินดีที่ได้เข้าใจว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไปแต่เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวซึ่งก็คือ “ร่างกาย” ของผู้ที่เรียนรู้การดำเนินชีวิตใน “เส้นทางแห่งความรัก” ที่แท้จริงและไร้เงื่อนไข (5:2)

เมื่อเราคิดถึงสิ่งที่พระคริสต์ได้ทรงทำเพื่อเรา (ข้อ 2) เป็นไปได้หรือที่เราจะไม่อยากมองผู้อื่นแบบเดียวกับที่พระองค์ทรงมองเรา

เล็กแต่ทรงพลัง

ในยามค่ำคืนที่ทะเลทรายโซนอรันอันโหดร้ายของอเมริกาเหนือ มีบางครั้งที่จะได้ยินเสียงหอนอันแหลมสูงและแผ่วเบา แต่คุณอาจจะไม่สงสัยถึงที่มาของเสียงนั้น เจ้าหนูตั๊กแตนตัวเล็กๆแต่ทรงพลังนี้หอนอยู่ภายใต้ดวงจันทร์เพื่อบ่งบอกอาณาเขตของมัน

สัตว์ฟันแทะที่มีเอกลักษณ์ตัวนี้ (ถูกขนานนามว่าเป็น “หนูมนุษย์หมาป่า”) เป็นสัตว์กินเนื้อ ที่จริงเหยื่อของมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ค่อยมีสัตว์ตัวไหนกล้ายุ่งด้วยเช่น แมงป่อง แต่หนูมนุษย์หมาป่านี้มีทักษะพิเศษเพื่อการต่อสู้ มันไม่เพียงทนทานต่อพิษแมงป่อง แต่ยังเปลี่ยนพิษให้เป็นยาแก้ปวดได้อีกด้วย!

การที่หนูตัวเล็กๆผู้ทรหดถูกสร้างอย่างเฉพาะเจาะจงให้สามารถรอดชีวิตและเติบโตได้ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายนี้ให้แรงบันดาลใจบางอย่าง เช่นเดียวกับที่เปาโลได้อธิบายในเอเฟซัส 2:10 ว่า หัตถกิจอันมหัศจรรย์นั้นแสดงถึงลักษณะที่พระเจ้าทรงออกแบบประชากรของพระองค์เช่นกัน เราแต่ละคนเป็น “ฝีพระหัตถ์ของพระองค์” ในพระเยซูที่ถูกสร้างขึ้นอย่างเฉพาะเจาะจงเพื่ออาณาจักรของพระองค์ ไม่สำคัญว่าพระเจ้าให้ของประทานอะไรแก่คุณ คุณมีมากมายที่จะถวายให้พระองค์ได้ เมื่อคุณยอมรับอย่างมั่นใจในตัวตนที่พระเจ้าทรงสร้างให้คุณเป็น คุณจะเป็นพยานถึงชีวิตที่มีความหวังและความชื่นชมยินดีในพระองค์

ดังนั้นเมื่อคุณต้องเผชิญกับสิ่งที่อันตรายที่สุดในชีวิตคุณ จงกล้าหาญ คุณอาจรู้สึกว่าตัวเล็ก แต่โดยของประทานและการเสริมกำลังของพระวิญญาณ พระเจ้าสามารถใช้คุณให้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ทรงพลังได้